Troost Clown Lotte
Mijn droom
In 2014 ben ik begonnen aan mijn opleiding voor contactclown.
Al snel merkte ik dat de jas van een clown mij heel goed paste.
Ik werd geen clown die met veel kabaal aanwezig is, maar klein en ingetogen.
Door een radio uitzending van Roelof van Wijngaarden op de VPRO, werd ik me er van bewust dat dat het was wat ik wilde. Als clown troost brengen. Op zoek op het internet kwam ik de opleiding, Der Clown und Der Tod tegen, perfect.
Langzaam begon het idee te groeien om met dit alles iets te doen. Meer dan alleen aan werk gerelateerd bezig zijn.
Een theatervoorstelling? Waarom een theater voorstelling?
Zou ik dat kunnen? Wat bereik ik ermee of wat wil ik er mee bereiken?
Op de eerste plaats voor mezelf. [De weg aangaan om de clown tot het laatste van een leven die troostende glimlach te toveren. Laten zien dat de dood ook zijn mooie kanten kan hebben . Natuurlijk is er het gemis, maar de herinneringen blijven. En laat dan zo’n laatste herinnering door toedoen van de clown er een zijn met een glimlach.
En hebben anderen er wat aan?
Ik begon te spelen met woorden, dood-eng-bang-saai-gewoon-simpel-eenvoudig-nerveus-stil enz.
Ook losse zinnen als;
Om de tijd te doden.
Rouwen is hard werken,
Dit passanten verblijf lijkt een eindstation van alle dromen te zijn.
De dood een spiegel voorhouden.
De dood heeft het loodje gelegd
De dood op een verkeerd been zetten.
De dood voor de gek houden.
De clown en de dood zijn beide onnozel, maar de dood laat verdriet achter en de clown een glimlach.
Magere Hein zou zich doodlachen als hij mij zo ziet stuntelen.
De hoofdrolspeler is nog niet aanwezig om de doodeenvoudige reden, dat dit een verhaal is en in een verhaal is de waarheid vaak schijn.
Ik vraag mij af of Hein zelf op het kerkhof komt, immers zijn taak is dan al volbracht of komt hij kijken hoe zijn werk erbij ligt, of zijn klanten met respect behandeld worden?
Zo begon het idee te groeien en ondanks het feit dat ik totaal geen ervaring heb met schrijven, kwamen er toch woorden en zinnen op papier en begonnen zich beelden in mijn hoofd te vormen.
Een proces wat niet meer te stoppen was.
Maar zeker ook in mijn achterhoofd de mogelijkheid, dat het niet haalbaar zou kunnen zijn.
Maar in ieder geval zou de voorstelling een antwoord kunnen zijn op de vraag of anderen er wat aan hebben.
Een mooie ingetogen voorstelling waar ik als clown, de mens laat voelen, laat beleven, dat “herinnering” het meest waardevolle is wat er bestaat.