Troost Clown Lotte
Het verhaal van Bjorn.
Het is alweer twee jaar geleden dat ik op bezoek was bij Bjorn.
Bjorn is een jongeman met een verstandelijke beperking.
Zijn vader was 8 maanden gelden overleden en Bjorn had nog veel verdriet. Maar er waren ook problemen, want als er iets misging of Bjorn deed iets wat niet klopte dan gaf hij telkens aan dat het door zijn verdriet kwam.
Zijn begeleider vroeg mij of ik iets voor hem kon betekenen.
Bij mijn binnenkomst werd ik ontvangen met koffie en vlaai. Het was net pauze en iedereen zat gezellig bij elkaar. Toen de koffie op was vertrok iedereen weer naar zijn werk, behalve Bjorn.
Hij bleef samen met mij in het lokaal. We zochten een fijn plekje om te zitten.
Al snel begon Bjorn te vertellen over zijn verdriet, en dat zijn vader er niet meer was.
Er liep een traan over zijn wang. Ik vroeg hem of hij ook fijne herinneringen aan vader had. Ja, die had hij ook. Maar eigenlijk wilde hij dat het weer als vroeger werd.
”Hoe was het vroeger, bijvoorbeeld hier op je werk’, vroeg ik.
“Soms goed soms fout” zei Bjorn. “En als je wat fout deed wat gebeurde er dan”, vroeg ik hem. Bjorn vertelde dat dan de leiding hem hielp om de fout op te lossen. “En nu”, vroeg ik, “wat gebeurd en nu?” “ Nu huil ik” zei Bjorn, “want papa is dood.”
“Maar papa kan er niets aan doen als er nu iets misgaat”, vertelde ik hem, “en daarom heb ik iets voor je.”
Ik haalde uit mijn koffertje een grote witte zakdoek en zwarte tekening erop.
“Dit”, vertelde ik Bjorn, “is een troost zakdoek. Als je verdriet hebt mag je deze gebruiken, en als je iets fout doet komt dat niet door je verdriet, maar omdat je zelf niet oplet of anderen iets doen wat niet klopt. Dan wordt je ook verdrietig, maar dat is een ander verdriet. En dan heb je de zakdoek niet nodig, maar dan los je samen met de leiding het probleem op.”
Bjorn keek mij bedachtzaam aan, nam de zakdoek in zijn hand en vroeg, ”is deze alleen voor het verdriet van Papa?” “Ja, dat klopt,” zei ik.
Toen duwde Bjorn de zakdoek in zijn zak, stond op en zei, ‘Kom, dan laat ik je mijn werk zien”
Ik kreeg een mooie rondleiding en nam toen afscheid.
Nog even vroeg Bjorn, “De zakdoek is alleen voor het verdriet van papa?”
"Ja," zei ik, “en alle andere verdrietjes moet je zelf samen met de leiding oplossen.”
Toen kreeg ik een dikke knuffel en zwaaide hij mij na.
De vorige week ging ik op bezoek bij de dagbesteding van een woonvorm.
Ik stapte de lift uit en stond recht tegenover Bjorn. Ik herkende hem niet direct.
Maar hij mij wel. Zijn gezicht veranderde in een grote lach en zijn hand ging in zijn jaszak.
Ik vond het leuk en deed hem na. Maar toen mijn hand uit de jaszak kwam was hij leeg.
Die van Bjorn niet, er zat een grote witte zakdoek en zwarte tekening erop, keurig schoon en gestreken.
Hij kwam op me af en gaf mij een knuffel.
I